Rehabilitacja – Masaż i Rehabilitacja

Rehabilitacja laryngologiczna

Laryngolog jest lekarzem, zajmującym się diagnostyką i leczeniem chorób ucha, nosa, krtani i gardła oraz innych narządów głowy i szyi. Jego specjalnością są m.in. choroby ucha i kości skroniowej, schorzenia w obrębie nosa i zatok przynosowych, a także stany chorobowe jamy ustnej, gardła, krtani i tchawicy. Specjalista laryngologii diagnozuje i leczy również choroby oskrzeli, przełyku, głowy, szyi i przyległych struktur.

Rehabilitant medyczny zajmuje się działaniem mającym przywrócić osobie niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności. Do jego obowiązków należy: sprawowanie opieki zdrowotnej nad osobami niepełnosprawnymi, programowanie i sprawowanie postępowania rehabilitacyjnego. Jest to specjalizacja wymagająca wiedzy z zakresu biomechaniki, zjawiska ruchu, neurofizjologii, a także fizjopatologii układu oddechowego i krążenia.

Rehabilitacja laryngologiczna to terapia oparta na normalizacji napięcia mięśniowego w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa i przywracaniu jego fizjologicznej ruchomości.

Przykład zastosowania rehabilitacji laryngologicznej:

Przy zawrotach głowy układowych, związanych z dysfunkcją błędnika – występujących najczęściej przy zmianie położenia, gdy Pacjent schyla się, kładzie do łóżka, lub w trakcie leżenia i obracania na bok.

Przyczyną są otolity – „kamyczki” w obrębie kanałów półkolistych błędnika. W trakcie diagnostyki i leczenia wykonuje się manewry uwalniające i repozycyjne, które uwalniają otolity i objawy ustają. Inną przyczyną tych zawrotów jest ucisk w obrębie kręgosłupa szyjnego na naczynia krwionośne lub na nerwy.

Poprzez ćwiczenia mobilizacyjne balansuje się pracę mięśniowo-powięziową tak, by ruch głowy nie wpływał źle na tkanki i nie wywoływał zawrotów lub bólu.

Częste urazy i kontuzje występujące u narciarzy

Bez wątpienia, z jazdy na nartach wynika bardzo wiele korzyści. Jest to sport, który pozwala zachować zdrowie ciała, jak również bardzo często niezwykle pozytywnie wpływa na nastrój. Jednakże, narciarze również często borykają się z kontuzjami.

Skręcenie kolana

Wydaje się, że największą bolączką jeśli chodzi o narty, jest duże ryzyko skręcenia kolana podczas jazdy na nich. W wyniku skręcenia natomiast może dojść do wielu przykrych urazów wewnątrz kolana.

Najgroźniejsza kontuzja jaka dotyczy kolana to zerwanie więzadła krzyżowego. Jest to uraz, który dotyczy najczęściej piłkarzy i właśnie narciarzy. Jak się okazuje, podczas jazdy na nartach kolana są bardzo obciążone, dlatego też, tak mocno narażone są one na uraz. Ponadto, jest to sport, który wymaga ciągłych skrętów, co przyczynia się do zwiększenia ryzyka tego typu urazu.

Jeśli w wyniku skręcenia więzadło zostanie całkowicie zerwane noga puchnie i niemożliwa staje się nie tylko jazda na nartach, ale również chodzenie. Jedynym sposobem na przywrócenie kolanu sprawności jest jego zoperowanie.

Po operacji natomiast, noga wkładana jest w ortezę i lekarz zaleca pacjentowi leżenie przez kilka tygodni. Kiedy natomiast można już wstać z łóżka rozpoczyna się rehabilitacja. Jeśli chodzi o ten uraz, rehabilitacja na początku jest bardzo delikatna i polega jedynie na przywróceniu jakiejkolwiek ruchomości kolana. Pracuje się nad pełnym zgięciem i wyprostem kolana. Dopiero później stopniowo można zacząć cięższą rehabilitację, która ostatecznie umożliwia zwykle powrót do sportu.

Upadki na nartach

Narty pozwalają na uprawianie przyjemnego sportu, jednak często prowadzą do upadków. W wyniku takich upadków czasem nie powstaje nic więcej oprócz kilku niewielkich siniaków. Nie raz jednak narciarze łamią ręce lub nogi. Jeśli chodzi o złamania, zwykle leczenie jest dosyć proste. Unieruchamia się złamaną kość i czeka się na jej zrośnięcie. Jeśli jednak złamanie jest bardziej skomplikowane, może się zdarzyć, że jedynym wyjściem jest przeprowadzenie odpowiedniego zabiegu.

Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia urazów należy używać dobrego sprzętu narciarskiego, zarówno odzieży ochronnej jak i nart, butów narciarskich oraz wiązań.

Co to jest rehabilitacja

Rehabilitacja. Jest prawie tak stara jak ludzkość. Zasady i metody stosowane obecnie w leczeniu usprawniającym mają wiekowe tradycje. W czasach współczesnych, w których podziwiamy wspaniałe osiągnięcia naukowe, zwłaszcza w dziedzinie techniki, często zapomina się o tym, że na całokształt tych osiągnięć składa się doświadczenie lat, a nawet wieków.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) określa rehabilitacje jako postępowanie o pełnym charakterze, skierowane do osób niepełnosprawnych, zarówno w kwestiach fizycznych, jak i psychicznych, mając przywrócić chorego do całkowitej bądź wystarczającej sprawności fizycznej i psychicznej, umożliwiającej podjęcie pracy zarobkowej oraz uczestnictwo w życiu społecznym.

Rehabilitacja jako proces medyczno-społeczny rozwinęła się po II wojnie światowej. Została ona wówczas włączona do faz terapii, po diagnozowaniu i leczeniu. Rehabilitacja opiera się na czterech podstawowych zasadach: powszechności, kompleksowości; wczesności oraz ciągłości.

Rehabilitacja jest zespołem działań, które przez walkę z nabytymi defektami zdrowotnymi dążą do przywrócenia maksymalnych i optymalnych funkcji w sferze fizycznej, psychicznej i społecznej.

Rehabilitacja medyczna zajmuje się ograniczaniem skutków choroby lub urazu oraz przyspieszaniem procesu leczenia i przystosowania do życia w nowych warunkach zdrowotnych. Elementem rehabilitacji medycznej jest rehabilitacja psychologiczna.

Rehabilitacja lecznicza możliwa jest dzięki dwóm mechanizmom przystosowawczym: kompensacji i adaptacji.

W ogólnie pojętym zagadnieniu rehabilitacji zawierają się trzy kierunki: kinezyterapia, fizykoterapia, masaż.

Kinezyterapia obejmuje całość zagadnień związanych z leczeniem ruchem. Podstawą jej są ćwiczenia o charakterze leczniczym, czyli gimnastyka lecznicza. Ruch jako środek leczniczy ma zdolność oddziaływania na wszystkie narządy naszego organizmu. Głównym wskazaniem do zastosowania ruchu jako środka leczniczego jest stwierdzenie upośledzenia sprawności fizycznej, jeśli jest to możliwe w danym schorzeniu, lub maksymalnej sprawności fizycznej w przypadkach schorzeń przewlekłych i pozostawiających pewne zmiany nieodwracalne. Kinezyterapia jest podstawą rehabilitacji leczniczej. W całokształcie procesu rehabilitacyjnego chorego kinezyterapia jest zazwyczaj tą fazą leczenia usprawniającego, która przez przywrócenie choremu sprawności fizycznej daje podstawy do dalszej rehabilitacji, tj. zawodowej i społecznej.

Fizykoterapia natomiast, jest działem lecznictwa, w którym stosuje się występujące w przyrodzie naturalne czynniki fizyczne, takie jak czynniki termiczne, promieniowanie Słońca oraz czynniki fizyczne wytworzone przez różnego rodzaju urządzenia. Do fizykoterapii zalicza się również niektóre działy leczenia uzdrowiskowego np. balneoterapię i klimatoterapię.

W rehabilitacji stosuję się najczęściej masaż leczniczy, którego używa się w celach poprawy ogólnej kondycji& tkanek, złagodzenia bólu. Spośród wielu rodzajów masaży w rehabilitacji wykonuje się masaż klasyczny, w którym zawarte są podstawowe klasyczne techniki masażu, oraz niekiedy masaż segmentarny, gdzie technika jest bardziej skomplikowana i odnosi się do oddziaływania na konkretne obszary ustroju ludzkiego.

Polecamy gabinet rehabilitacji w Toruniu Navita, który składa się z 3 gabinetów: Gabinet rehabilitacji dla dzieci, Gabinet neuroterapeutyczny, Specjalistyczny gabinet leczenia skolioz.

Rehabilitacja ortopedyczna

Rehabilitacja ortopedyczna to proces w którym pacjent objęty jest kompleksową opieką już w pierwszym dniu po urazie lub zabiegu operacyjnym, w stanach ostrych, podostrych lub przeciążeniowych (proces przewlekły) narządu ruchu. W rehabilitacji ortopedycznej wprowadza się również postępowanie przed operacyjne, które ma na celu przygotowanie do zabiegu. Diagnozuje się wówczas występujące dysfunkcje i określa cele terapii stawiane przez zespół specjalistów ( lekarz i fizjoterapeuta) i uwzględnia oczekiwania pacjenta. W rehabilitacji pooperacyjnej prowadzi się terapię, której celem jest pełny powrót do sprawności funkcjonalnej, włączając powrót do sportu rekreacyjnego jak i zawodowego. W takim postępowaniu prowadzi się terapię manualną, trening motoryczny, trening propriocepcji (czucia głębokiego) również z wykorzystaniem nowoczesnego sprzętu, a w razie potrzeby korzysta się również z innych metod fizjoterapii. W procesie tym stosuje się również testy oceny poprawy stanu funkcjonalnego celem obiektywizacji postępów leczenia.

Rehabilitacja ortopedyczna obejmuje więc dysfunkcje całego narządu ruchu, czyli:

Kręgosłupa, tj.

po urazach,
z zespołami bólowymi i przeciążeniowymi
po zabiegach ortopedycznych (np. leczeniu skolioz i innych wad kręgosłupa)

Kończyn górnych i dolnych tj.

po złamaniach kości i złamaniach przez stawowych
po urazach aparatu więzadłowo torebkowego (np. ACL, MCL),
po zespołach bolesnego barku, pasma biodrowo piszczelowego, zespołach uszkodzeń w
obrębie stożka rotatorów czy cieśni kanału nadgarstka,
po wydłużaniu kończyn,
ze stopą płasko-koślawą, kolanami szpotawymi itp.

Rehabilitacja Ortopedyczna zajmuje się:

skręcenia i zwichnięcia stawów
stany po wszczepieniu endoprotezy
złamania kości
rekonstrukcja więzadeł
zerwanie ACL (przednie więzadło krzyżowe), PCL (tylne więzadło krzyżowe), MCL i LCL (więzadła poboczne)
niestabilność stawów
stany po długotrwałym unieruchomieniu
amputacje
uszkodzenia łąkotek
stany po wypadkach komunikacyjnych
chondromalacja
problemy stawu rzepkowo – udowego
bóle stawów

Rehabilitacja ortopedyczna dzieci wykazuje pewne odmienności w odniesieniu do rehabilitacji dorosłych. Ze względu na dynamicznie przebiegający proces wzrostowy i procesy rozwojowe młodego organizmu inny jest charakter urazów u dzieci, ich konsekwencje, leczenie powikłań, oraz proces gojenia uszkodzonej tkanki. Podejmując proces rehabilitacji u dzieci, oprócz odmienności wynikających z wielkości ciała i niezakończonych procesów rozwojowych należy również uwzględnić pewne różnice biologiczne, mechaniczne oraz funkcjonalne, a także dużą wrażliwość psychiki małego pacjenta. W terapii nigdy nie można zapomnieć, że leczenie musi być bezbolesne, powinno zawierać elementy gier i zabaw, pobudzając wyobraźnię dziecka, a terapeuta musi wykazać się umiejętnością nawiązania bardzo dobrego kontaktu z dzieckiem.

Fizjoterapia a rehabilitacja

Dynamiczny rozwój rehabilitacji i fizjoterapii oraz pojawianie się wciąż nowych sposobów oddziaływania na organizm człowieka powoduje również nieustanną ewolucję nazewnictwa w tym obszarze.

Pojęcie „fizjoterapia” jest często stosowane zamiennie z pojęciem „rehabilitacja” . Europejska Deklaracja Standardów w Fizjoterapii podaje, że „fizjoterapia polega na świadczeniu poszczególnym osobom i populacjom usług powodujących rozwinięcie, utrzymanie lub przywrócenie w jak najpełniejszym zakresie czynności ruchowych i funkcjonalności w całym okresie życia pacjenta. Fizjoterapia obejmuje świadczenie usług w okolicznościach, w których czynności ruchowe i funkcje zagrożone są procesami starzenia lub uległy upośledzeniu w wyniku obrażeń lub schorzeń.

W Polsce zwykło się używać słów „rehabilitacja” i „rehabilitant”. Mimo iż z powodu zmiany przepisów prawa termin „magister rehabilitacji ruchowej” został zastąpiony przez „magistra fizjoterapii”, to i tak „rehabilitant” jest nadal powszechniejszy w użyciu.

Fizjoterapia jest w tej chwili pojęciem najszerszym. Fizjoterapeuta może zarówno rehabilitować pacjenta jak i przeprowadzać zabiegi fizykoterapeutyczne.
Fizykoterapia to terapia czynnikami fizykalnymi wytwarzanymi przez urządzenia do fizykoterapii (prądy, ultradźwięki, wodolecznictwo, laser, pole magnetyczne).
Rehabilitacja czyli usprawnianie, przywracanie funkcji wymaga już działań ruchowych i mechanicznych (terapia manualna). Aby np. rozciągnąć i wydłużyć skrócone tkanki w łokciu (pacjent nie może wyprostować łokcia – upośledzenie funkcji sięgania) trzeba zastosować odpowiednie techniki manualne wykonywane przez fizjoterapeutę/rehabilitanta na tkanki w okolicy łokcia i sam staw łokciowy. Pacjent powinien również wykonywać w domu lecznicze ćwiczenie rehabilitacyjne/fizjoterapeutyczne zadane przez terapeutę.